Depresja- cichy, podstępny zabójca?

Depresja, czwarta co do częstości występowania choroba naszych czasów, choroba społeczeństwa. Jakie są objawy depresji, jakie są jej przyczyny? Czy można z nią normalnie funkcjonować?

Z punktu widzenia medycznego, depresja to choroba mózgu. To nic innego, jak stan nieprawidłowego funkcjonowania niektórych obszarów mózgu. Depresja na pewno nie jest chwilowym smutkiem, chandrą, lenistwem, czy reakcja na jakieś smutne, długotrwałe wydarzenie. A już na pewno nie jest  zwróceniem na siebie uwagi.
Jedno jest pewne, z depresja nie jesteśmy w stanie poradzić sobie samemu, bo to nie jest sposób myślenia, jak uważają niektórzy. Medycyna dysponuje metodami obrazującymi strukturę i czynności mózgi. I coś, co jeszcze kilkanaście lat temu, było niemożliwe do zbadania, dziś po prostu jest niepodważalne ( ciagle mając na myśli ten medyczny aspekt choroby). Dawno już udowodniono, że mózg pacjenta z depresja wygląda zupełnie inaczej niż u osoby zdrowej.
Szacuje się, że na depresję choruje nawet kilkanaście procent populacji, zarówno osób dorosłych, młodzieży ale i dzieci. Jak wynika z danych WHO, depresja jest obecnie czwartym najpoważniejszym problemem zdrowotnym na świecie.
W depresji zwyczajnie nie da się “wziąć w garść”. To bardzo podstępna choroba, wobec której nie możemy przechodzić obojętnie.

Jak więc rozpoznać objawy depresji? Czy u wszystkich są one takie same?
Objawy mogą być u każdego zupełnie inne, stąd niejednokrotnie trudność w rozpoznaniu choroby. Z tą chorobą kojarzy nam się przede wszystkim smutek, ale zamiast smutku, możemy doświadczyć pewnego rodzaju “zamrożenia uczuć”. Nagle z osoby, pełnej życia, aktywnej ktoś taki staje się obserwatorem życia a nie jego uczestnikiem. U osób z depresją, czy początkiem tej choroby, możemy zauważyć brak radości (anhedonia), cieszenia się, przeżywania przyjemności. Osoby takie nagle tracą zainteresowania, zaczynają funkcjonować zdecydowanie w zwolnionym tempie, rytmie…
Innym objawem depresji może być poczucie winy, negatywna własna ocena, zaburzenia snu i apetytu. Może pojawić się niesprawność intelektualna, mysli i zachowania samobójcze.
Przy depresji bardzo istotny jest wygląd chorego. Bardzo często wyraz twarzy takiej osoby jest smutny, przygnębiony, mimika twarzy jest bardzo uboga. Głos osoby z depresją jest monotonny (bez modulacji), wypowiedzi są spowolnione, często nieprzemyślane.
Profesor Agata Szulc, psychiatra, zapytana o to, co mówią pacjenci, przychodzący po raz pierwszy na wizytę, odpowiada: “Zazwyczaj mówią: pani doktor, ja chyba mam depresję. Najczęściej takim pierwszym powiedzeniem jest: ja sobie już nie radzę, jest mi ciężko. Nie radzę sobie w rodzinie, nie radzę sobie w relacji z bliskimi, relacjami w pracy, płaczę, nie mogę się skupić.” Pani profesor zaznacza, że objawem depresji moga byc również bóle głowy, czy bóle w klatce piersiowej.

Chociaż w medycynie, psychiatrii, nie ma podziału na depresję męską i żeńską – jest po prostu depresja, to śmiało można rozróżnić objawy depresji u kobiet i mężczyzn. Choroba jest ta sama, ale różnica tkwi w sposobie przeżywania i wyrażania .
U mężczyzn dostrzeżenie objawów depresji jest znacznie trudniejsze, chociażby dlatego, że mężczyzna pomimo depresji nadal stara się normalnie funkcjonować i wydaje się, że wszystko u niego jest dobrze. A widząc różne, nawet niepokojące sygnały, nie zawsze łączymy je z depresją. O jakich więc sygnałach mówimy?
Kiedy mężczyzna staje się agresywny, drażliwy i to często w sytuacjach, kiedy wcześniej reagował na nie zwyczajnie, spokojnie- nagle te same sytuacje go denerwują. Staje się bardziej drażliwy na różne czynniki zewnętrzne, takie jak np. hałas , na który wcześniej nie zwracał nawet uwagi, zaczynają go denerwować dzieci śmiejące się, bawiące w pobliżu. Mężczyzna może reagować inaczej niż zwykle na natężone światło, czy silny wyrazisty zapach. W przeciwieństwie do kobiet, mężczyzna w depresji może podejmować ryzykowne zachowania np. szybka, agresywna jazda samochodem, awantury czy wdanie się w bójkę. Statystycznie to również mężczyźni, częściej mają myśli i podejmują działania samobójcze.

Jak możemy pomóc takim osobom? Jak wspierać?
Moja śp. babcia powtarzała mi odkąd pamiętam, miedzy innymi to, żebym zawsze zachowywała się tak, jak powinna zachować się wobec mnie bliska mi osoba, której kiedy powiem w chwilach trudnych, że jest mi ciężko, że mam doła, że nie radzę sobie – to nie przyjdzie i nie powie mi: “nie masz większych problemów?”, “weź się w garść”, “inni mają gorzej…”, “zajmij się czymś to ci przejdzie” itp
Niezależnie od tego, czy przychodzi do ciebie osoba dorosła, kobieta, mężczyzna czy nastolatek i mówi ci, o tym, że jest mu źle, że nic mu się nie chce a życie straciło wszelkie kolory, nie lekceważ, nie ignoruj. Każda taka osoba potrzebuje wsparcia, potrzebuje usłyszeć: “dobrze, że mi o tym mówisz, nie wiem co zrobić , ale razem poszukamy wsparcia. Jestem tu i będe dla ciebie”
Depresja, to cicha, podstępna choroba. Nie lekceważmy żadnych objawów sugerujących jej obecność. Zawsze traktujmy to poważnie i szukajmy pomocy!

Na terenie Polski dostępny jest Antydepresyjny Telefon Forum Przeciw Depresji – 22 594 91 00, skierowany zarówno do osób dotkniętych depresją, jak i ich bliskich.
Telefon czynny w środy i czwartki od 17.00 do 19.00 przy którym dyżuruje lekarz specjalista – psychiatra, a udzielane porady są bezpłatne.
Na stronie forumprzeciwdepresji.pl można także znaleźć Mapę Pomocy Antydepresyjnej, czyli punkty wsparcia w twojej okolicy.
W Wielkiej Brytanii można skontaktować się z organizacją Samaritians.  Infolinia działa przez całą dobę – 116 123 (UK) Połączenie jest bezpłatne.

 

Powyższy tekst nie jest poradą ani sugestią jak postępować i co robić i nie powinien być traktowany w taki sposób. Powyższy tekst powstał na bazie informacji z różnych źródeł, rozmów z osobami chorymi na depresję i  ich bliskimi, przemyśleniach i spostrzeżeniach. Ma jedynie być zachętą do przemyśleń, rozmów i działania.